Ρόδος 30/06/2017
Αγαπητές και αγαπητοί σύνεδροι
Σας ενημερώνουμε ότι για την έκδοση πρακτικών του συνεδρίου Mare Nostrum VIΙΙ (Μάϊος 2017) θα πρέπει όσοι και όσες ενδιαφέρονται να έχουν αποστείλει το πλήρες κείμενο της εισήγησης τους μέχρι τις 10 Αυγούστου 2017. Η επιστημονική επιτροπή θα επιβεβαιώσει ότι έλαβε τα κείμενα και θα ενημερώσει για το εάν θα γίνουν δεκτά ή όχι, καθώς επίσης και για ενδεχόμενες διορθώσεις, εφ’ όσον χρειάζεται, εντός 30 ημερών.
Τα κείμενα που θα υποβληθούν θα πρέπει να είναι πρωτότυπα, βασισμένα στις ομιλίες σας στο συνέδριο και, βεβαίως, θα πρέπει να πληρούν ορισμένες ακαδημαϊκές προϋποθέσεις. Οι προπτυχιακοί ομιλητές θα βρούν στο τέλος του παρόντος συγκεκριμένες οδηγίες για την εκπόνηση του κειμένου τους.
Σε κάθε περίπτωση, στην εισαγωγή του κειμένου θα πρέπει να αναφέρεται η υπόθεση εργασίας που υιοθετείται από τον / την συγγραφέα. Η έκταση του κειμένου δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις 3.500 λέξεις, μαζί με τις υποσημειώσεις και την βιβλιογραφία. Η βιβλιογραφία θα πρέπει να αποτελείται από βιβλία – άρθρα ειδικών επιστημονικών περιοδικών, ενώ δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πηγή blogs, twitter κλπ.
Η χρησιμοποιούμενη γραμματοσειρά θα πρέπει να είναι 12 Times New Roman για ολόκληρο το κείμενο και το διάστιχο 11/2. Η στοίχιση κειμένου πλήρης και τα περιθώρια Επάνω: 2,54εκ, Κάτω: 2,54εκ, Αριστερά:3,17εκ, Δεξιά:3,17εκ. Για τις υποσημειώσεις να χρησιμοποιηθεί σύστημα Chicago, γραμματοσειρά 10 Times New Roman και η βιβλιογραφία να πληροί τις ακαδημαϊκές προϋποθέσεις. Εάν κάποιος ή κάποια από τους συμμετέχοντες/σες χρειάζεται μεγαλύτερο περιθώριο για την ανάπτυξη του θέματος του/ της μπορεί να υποβάλει σχετικό αίτημα στην επιστημονική επιτροπή του συνεδρίου.
Για τους συμμετέχοντες/σες, που δεν έχουν διδαχθεί ακόμη θεωρία και μεθοδολογία ο κάτωθι απλοποιημένος οδηγός θα τους / τις βοηθήσει στην συγγραφή του κειμένου τους.
Ελπίζοντας σε πολλά και καλά κείμενα, σας εύχομαι καλή και δημιουργική δουλειά.
Βιβή Κεφαλά
Αναπληρώτρια καθηγήτρια Διεθνών σχέσεων στην Μέση Ανατολή, Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Επιστημονική υπεύθυνη του ΚΕΜΜΕΠ
ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ
ΓΕΝΙΚΑ
Κάθε γραπτή εργασία, οποιασδήποτε έκτασης, γίνεται με σκοπό να αναλυθεί επιστημονικά το θέμα που έχει επιλεγεί και, ακολούθως, να εξαχθούν λογικά συμπεράσματα από την ανάλυση που έχει προηγηθεί. Επομένως, δεν θα πρέπει να αποτελεί απλή συγκόλληση τυχαίων, λίγο-πολύ, φράσεων, παραθεμάτων ή πληροφοριών που έχουν συλλεχθεί ούτε να περιλαμβάνει ασυστηματοποίητες και ακατέργαστες πληροφορίες, που πολλές φορές είναι άσχετες με το θέμα. Αντιθέτως, θα πρέπει να διαθέτει δομή και μεθοδολογία, να χρησιμοποιούνται επιστημονικά, δηλαδή αντικειμενικά κριτήρια, καθώς και ελέγξιμα στοιχεία.
Κάθε γραπτή εργασία πρέπει να έχει ακαδημαϊκό ύφος, δηλαδή πρέπει να αποφεύγονται οπωσδήποτε ακραίες ή υβριστικές εκφράσεις. Η ενδεχόμενη αποδοκιμασία του γράφοντος, για πρόσωπα ή πολιτικές, μπορεί πάρα πολύ καλά να εκφραστεί με ήπιες και μετρημένες εκφράσεις χωρίς να αλλάζει η ουσία και το νόημα.
Κάθε γραπτή εργασία πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως τα εξής μέρη:
εισαγωγή
κυρίως θέμα, το οποίο χωρίζεται σε μέρη, που χωρίζονται με την σειρά τους σε κεφάλαια
συμπέρασμα
βιβλιογραφία
Προαιρετικά, μπορεί να υπάρχουν χάρτες ή και παραρτήματα εφ΄ όσον βοηθούν στην πληρέστερη καταννόηση του θέματος που έχει αναπτυχθεί στα πλαίσια της εργασίας.
Κάθε μία από αυτές τις υποδιαιρέσεις λαμβάνει αύξοντα αριθμό, ενώ τα κεφάλαια αριθμούνται με τον αύξοντα αριθμό που τους αντιστοιχεί και προσδιορίζονται με επιπρόσθετη αρίθμηση π.χ.
Τίτλος: Η εξέλιξη του Παλαιστινιακού προβλήματος: προβλήματα και προοπτικές
Περιεχόμενα
Εισαγωγή
Η γένεση του Παλαιστινιακού προβλήματος
2.1.Η Βιβλική Παλαιστίνη και ο ευρωπαϊκός αντισημιτισμός
Η ανάδυση του εβραϊκού εθνικισμού
Η ανάδυση του αραβικού εθνικισμού
Η ίδρυση του εβραϊκού κράτους
3.1.Η βρετανική αντίδραση
3.2.Η αντίδραση των Αράβων
3.3.Η αντίδραση των υπερδυνάμεων
3.3.1.Οι ΗΠΑ
3.3.2. Η ΕΣΣΔ
κ.ο.κ.
Συμπέρασμα
Βιβλιογραφία
Χάρτες
Παραρτήματα
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η εισαγωγή είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό τμήμα της εργασίας διότι σε αυτήν αναφέρονται:
Ποιο ενδιαφέρον παρουσιάζει το θέμα, δηλαδή γιατί επελέγη, δεδομένου ότι κάθε εργασία πρέπει να είναι πρωτότυπη και να μην αποτελεί απλή συρραφή αποσπασμάτων άλλων κειμένων. Στο παράδειγμα μας «Η εξέλιξη του παλαιστινιακού προβλήματος» θα μπορούσε να γραφεί ότι το Παλαιστινιακό αποτελεί την καρδιά των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής και ως εκ τούτου η μελέτη της εξέλιξης του βοηθά αφ΄ ενός στην κατανόηση της σημερινής κατάστασης και στην πορεία που θα έχει αλλά και στην αποσαφήνιση του ρόλου που διαδραματίζει το Παλαιστινιακό στις ευρύτερες περιφερειακές εξελίξεις.
Την υπόθεση εργασίας, δηλαδή από ποια παραδοχή ξεκινά και που θέλει να καταλήξει ο συγγραφέας, με άλλα λόγια τι θέλει να αποδείξει. Στην προκειμένη περίπτωση, η υπόθεση εργασίας θα μπορούσε να στηριχθεί στο γεγονός ότι Παλαιστινιακό είναι το μακροβιότερο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής, το οποίο επηρεάζεται από την πολιτική των άλλων αραβικών κρατών, εξωγενών δυνάμεων, π.χ. ΗΠΑ, και βεβαίως από την ισραηλινή πολιτική. Ωστόσο, το Παλαιστινιακό επηρεάζει με την σειρά του την πολιτική των κρατών αυτών, τόσο διότι έχει ακόμα βαρύνουσα σημασία στα μάτια του αραβικού κόσμου όσο και διότι η περιοχή της Μέσης Ανατολής διέπεται από μία σχέση «συγκοινωνούντων δοχείων». Αυτό σημαίνει ότι η όποια εξέλιξη στο Παλαιστινιακό έχει αντίκτυπο σε ολόκληρη την περιοχή και αντιστρόφως, κλπ.
Τα βήματα τα οποία θα κάνει για να καλύψει την απόσταση από την αρχική παραδοχή μέχρι το συμπέρασμα, δηλαδή να παρουσιάσει τα κεφάλαια που θα απαρτίζουν την εργασία (βλέπε πλάνο) τα οποία θα πρέπει να έχουν λογική σχέση. Υπάρχουν δύο κυρίως τρόποι για να γίνει η προσέγγιση του θέματος: είτε από το γενικό στο ειδικό είτε από το ειδικό στο γενικό. Συνήθως σε εργασίες σχετικά με τις Διεθνείς Σχέσεις, η ανάλυση αρχίζει από το γενικό και περνά στο ειδικό, ενώ γίνεται προσπάθεια να εντοπιστούν οι σχέσεις αιτίου αποτελέσματος. Έτσι, στο παράδειγμα μας, ξεκινάμε από κάτι γενικό και δεδομένο, δηλαδή τον αντισημιτισμό που είχε αναπτυχθεί στην Ευρώπη και ο οποίος, μέσα στις κατάλληλες συνθήκες και με την κατάλληλη αφορμή, οδήγησε στην γένεση του εβραϊκού εθνικισμού. Στην συνέχεια, εξετάζουμε την γένεση του αραβικού εθνικισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα του εβραϊκού, εφ΄ όσον και οι δύο πλευρές θεωρούν ότι η γή της Παλαιστίνης τους ανήκει δικαιωματικά. Κατόπιν, περνάμε στην ανάλυση του καθοριστικού γεγονότος, που είναι η ίδρυση του εβραϊκού κράτους, εξετάζοντας το πώς επετεύχθη και ποιες ήταν οι αντιδράσεις των ενδιαφερομένων μερών και των μεγάλων Δυνάμεων κ.ο.κ.
ΤΟ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΡΟΣ
Αφού ολοκληρωθεί η εισαγωγή, περνάμε στην ανάλυση του κυρίως θέματος, το οποίο χωρίζεται σε κεφάλαια και υποκεφάλαια. Τα κεφάλαια –όπως και τα υποκεφάλαια- πρέπει να έχουν την ίδια περίπου έκταση μεταξύ τους, δηλαδή δεν μπορεί να υπάρχει π.χ. ένα κεφάλαιο δύο σελίδων και ένα άλλο είκοσι σελίδων. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ο χωρισμός των θεματικών της εργασίας είναι λανθασμένος. Σε μία τέτοια περίπτωση το μικρό κεφάλαιο ενσωματώνεται στο προηγούμενο ή το επόμενο, δηλαδή στο κεφάλαιο του οποίου αποτελεί, λογικά, μέρος. Επίσης, το μεθοδολογικά ορθό είναι το κύριο μέρος της εργασίας να αποτελεί τα 2/3 του συνολικού κειμένου.
Κάθε κεφάλαιο πρέπει να έχει μία καταληκτική πρόταση, δηλαδή μια πολύ μικρή σύνοψη των όσων αναφέρθηκαν, καθώς επίσης και μία συνδετική πρόταση μεταξύ του κεφαλαίου που ολοκληρώθηκε και του επόμενου. Στο παράδειγμά μας ολοκληρώνοντας το 2.1.2 θα μπορούσε π.χ. να γραφτεί το εξής: «Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η ανάπτυξη του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και οι διωγμοί των Εβραίων, με καταλύτη την υπόθεση Ντρέϋφους στην Γαλλία, απετέλεσαν την βάση της ανάπτυξης του εβραϊκού εθνικισμού, καθώς κυριαρχεί η ιδέα ότι οι Εβραίοι δεν θα είναι πουθενά αλλού ασφαλείς παρά μόνον στο δικό τους κράτος. Όμως, η δράση φέρνει αντίδραση και την ίδια εποχή, αλλά για άλλους λόγους, αναπτύσσεται και ο αραβικός εθνικισμός, που θα έρθει σε σύγκρουση με την σιωνισμό, καθώς και οι δύο πλευρές διεκδικούν την Παλαιστίνη.» Έτσι, περνάμε λογικά στο επόμενο κεφάλαιο, δηλαδή, εν προκειμένω, το 2.1.3.
ΟΙ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Κατά την διάρκεια της συγγραφής μίας εργασίας, οποιασδήποτε έκτασης, ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο παίζουν οι υποσημειώσεις, οι οποίες αριθμούνται και μπαίνουν στο κάτω μέρος της σελίδας στην οποία αντιστοιχούν. Οι υποσημειώσεις είναι δύο ειδών: α) βιβλιογραφικές παραπομπές και β) επεξηγηματικές.
Α) Στις βιβλιογραφικές παραπομπές, αναφέρεται η πηγή της πληροφορίας ή της άποψης που παρατίθεται. Δεν νοείται επιστημονική εργασία χωρίς βιβλιογραφικές παραπομπές.
Όταν πρόκειται για βιβλίο μπαίνει πρώτα το επώνυμο του συγγραφέα, μετά το όνομα του, στην συνέχεια ο τίτλος του βιβλίου με πλάγια στοιχεία (italics), έπειτα ο εκδοτικός οίκος, η πόλη στην οποία βρίσκεται, το έτος έκδοσης, καθώς και η σελίδα:
Corm Georges, Le Proche-Orient éclaté : du Suez a l’invasion du Liban. La Découverte – Maspero, Paris, 1983, σ. 23.
Όταν πρόκειται για άρθρο ακολουθείται η ίδια σειρά αλλά αυτή τη φορά με πλάγια στοιχεία γράφεται ο τίτλος του επιστημονικού περιοδικού, στο οποίο δημοσιεύθηκε το άρθρο, καθώς επίσης, ο αριθμός του τεύχους και η ημερομηνία έκδοσης:
Gavrilis Georges, The Forgotten West Bank. Foreign Affairs, Vol. 85, No 1, January – February 2006, p. 67.
Όταν πρόκειται για συλλογικό τόμο τότε αναγράφεται το όνομα ή τα ονόματα του επιμελητή (-των) της έκδοσης και ακολουθούν τα υπόλοιπα όπως στα βιβλία:
Yambert Karl (editor), The Contemporary Middle East. Westview Press, New York, 2006.
Όταν πρόκειται για άρθρο από συλλογικό βιβλίο, τότε γράφεται κανονικά η παραπομπή όπως στα άρθρα αλλά προστίθεται και ο τίτλος του συλλογικού βιβλίου:
Huband Mark, American Power and the Middle East, στο Yambert Karl (editor), The Contemporary Middle East. Westview Press, New York, 2006, σ. 250.
Σε περίπτωση που ένα βιβλίο ή ένα άρθρο αναφέρονται περισσότερες από μία φορές εάν μέν οι αναφορές – υποσημειώσεις είναι διαδοχικές τότε χρησιμοποιείται το οπ. π. (όπου πάρα πάνω). Εάν όχι, τότε αναφέρεται το ονοματεπώνυμο του συγγραφέα μέρος του τίτλου, οπ. π. και σελίδα.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε:
Corm Georges, Le Proche-Orient éclaté : du Suez a l’invasion du Liban. La Découverte – Maspero, Paris, 1983, σ. 23.
Οπ. π. σ. 25.
Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε:
Corm Georges, Le Proche-Orient éclaté : οπ.π. σ. 25.
Β) Οι επεξηγηματικές υποσημειώσεις παίζουν τον ρόλο ενός «παράλληλου» κειμένου προς το κανονικό και χρησιμοποιούνται για να προσθέσουν κάποια σημαντική πληροφορία, χωρίς όμως να διασπάσουν την ροή και συνοχή του κυρίως κειμένου. Τέτοιου είδους παραπομπές θα μπορούσαν να περιέχουν διευκρινήσεις, ιστορικά στοιχεία, στατιστικά ή οικονομικά στοιχεία, δηλώσεις πολιτικών ηγετών κλπ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το συμπέρασμα είναι η ολοκλήρωση της εργασίας και σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί περίληψη των όσων γραφεί μέχρι τώρα. Επίσης, το συμπέρασμα δεν αποτελεί πεδίο γενικόλογων διαπιστώσεων ή ευχολογίων. Αντίθετα, το συμπέρασμα πρέπει να έχει καταληκτικό χαρακτήρα, δηλαδή να παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο και ευρύτερο νόημα, το οποίο να προκύπτει αβίαστα από τα όσα έχουν αναφερθεί και αναλυθεί στο κυρίως μέρος. Τέλος, συνηθίζεται στο συμπέρασμα να αναφέρονται και κάποιες προβλέψεις όσον αφορά την μελλοντική πορεία του θέματος, που αναλύθηκε, οι οποίες πρέπει να στηρίζονται σε λογικές επαγωγικές προτάσεις.
Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η βιβλιογραφία χωρίζεται σε ελληνόγλωσση και ξενόγλωσση και κάθε μία από τις δύο χωρίζεται σε:
Α) βιβλία
Β) άρθρα επιστημονικών περιοδικών
Γ) περιοδικές εκδόσεις
Δ) πηγές από το διαδίκτυο
Ε) Επίσημα κείμενα (π.χ. αποφάσεις του Σ.Α. του ΟΗΕ κλπ)
Στην βιβλιογραφία δεν αναφέρονται άρθρα από εφημερίδες, ημερήσιες ή εβδομαδιαίες, τα οποία όμως μπορεί να έχουν χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια της συγγραφής. Οι πηγές αυτές, εφ’ όσον αναφέρονται στην εργασία, μπαίνουν σε υποσημείωση στο κάτω μέρος της σελίδας. Κατά τα λοιπά, αναφέρονται πρώτα τα βιβλία και ύστερα τα άρθρα, με τον τρόπο που αναφέρθηκε στις υποσημειώσεις.
Όσον αφορά τις πηγές από το διαδίκτυο, αναγράφεται το όνομα του συγγραφέα, ο τίτλος, η ημερομηνία ανάρτησης, η πλήρης ηλεκτρονική διεύθυνση, καθώς και ο χρόνος πρόσβασης στο αρχείο
ΧΑΡΤΕΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
Όταν παρατίθενται χάρτες ή/ και παραρτήματα, πρέπει απαραιτήτως –σε κάθε ένα- να αναφέρεται η πηγή από την οποία αντλήθηκαν, δηλαδή να υπάρχει μία πλήρης βιβλιογραφική παραπομπή.
